Lekovito bilje se u narodnoj medicini koristi od davnih vremena, a njegova efikasnost popularna je i danas. U vremenima kada je sve dostupno, velika je čar u „sam svoj majstor“ proizvodima, posebno kad je reč o onim lekovitima.
Neke od najpoznatijih lekovitih biljaka koje se koriste u tradicionalnoj medicini su zova, borovnica, valerijana, lavanda, a jedna od zahvalnijih je ljiljan.
Kao ukrasna biljka, ljiljan je vekovima bio motiv u slikarstvu i u sakralnoj umetnosti, posebno ranohrišćanskoj. U hrišćanstvu, beli ljiljan posvećen je Bogorodici i predstavlja simbol čistoće i nevinosti. Stari Egipćani počinju ga da ga uzgajaju baš za lečenje raznih bolesti.
U narodnoj medicini ljiljan se koristi za lečenje – čišćenje (detoksikaciju) očiju, kože, srca i uma, a postoji verovanje da poseduje čarobna svojstva. Od belog ljiljana cvet se koristi za lečenje ženskih bolesti poput upala materice, raznih infekcija, kod leukoreje, prolapsa materice, u obliku vaginalnog tuša, kod mlečne pukotine bradavica (latice umočene u ulju).
Ljiljan ima i antitumorsko (citotoksično) delovanje na tumor dojke, a pomaže i kod vodene bolesti, bolesti uha (upale, infekcije), kožnih bolesti, a poznata je upotreba latica koje su se natapale u rakiji ili maslinovom ulju i stavljale na razne rane i opekotine od sunca, zračenja ili drugih povreda, svraba (hidrolat).
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com