Popularnost Dušana Rdaovića nije smanjena. I danas, gotovo četvrt veka od piščeve smrti, njegove knjige se redovno objavljuju u, za naše prilike, povelikim tiražima. Ali menja se, čini se, polako ali sigurno, književno-kritička recepcija njegovog dela. I za života, Radović je uglavnom opisivan kao obnovitelj srpske poezije za decu i kao pisac zabavnog štiva. Retki su bili autori koji su ukazivali na širi značaj njegove pojave u srpskoj književnosti posle Drugog svetskog rata. Razlozi za ta prećutkivanja možda se mogu naći u činjenici da je Radović delovao za decu – a ta vrsta literature je tretirana kao sporedna. U promeni recepcije njegovog dela ova godina će postati važna po objavljivanju dve knjige, obe u izdanju beogradskog Učiteljskog fakulteta: "Dva pesnika povratnika" Valentine Hamović i zbornik radova "Dušan Radović i razvoj moderne srpske književnosti".
Hamovićeva uporedno analizira pesničko delo Vaska Pope i Dušana Radovića. Ona detaljno i lucidno razmatra osobine pesničkog postupka ova dva pesnika, upoređuje ih i smešta u zajednički istorijski i književni kontekst. Zaključak ove analize jeste da se Radović ne može preskočiti – kao što se ranije činilo – u priči o posleratnoj obnovi srpskog modernizma. Popino mesto u toj obnovi, kao ključno, razglašeno je i obrazloženo, a sada izgleda da je došlo vreme da se utvrdi i mesto Dušana Radovića. Druga od pomenutih knjiga je posledica istoimenog naučnog skupa, takođe u organizaciji Učiteljskog fakulteta, čiji je neposredni povod bilo objavljivanje obimne – i po formatu i po sadržaju – knjige sabranih radova Dušana Radovića koji ukazuju na važnu činjenicu: da je Dušan Radović dao, na svoj način, ogroman prilog razvoju srpske književnosti u celini.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com