Prošle godine u SAD je prodato 215 miliona primeraka kompjuterskih i video igara. Više od dva primerka po domaćinstvu. Ovaj oblik „industrije zabave“ zarađuje skoro isto onoliko koliko i holivudska „fabrika snova“.
Postavlja se pitanje da li su igre samo „žderači“ novca, vremena i energije? Ili su novi oblik „kulturološkog zagađenja“, kao što tvrdi jedan američki senator. Da li ovaj fenomen uči decu ubijanju i dehumanizuje ljudske odnose, kao što upozoravaju mnogi sociolozi i psiholozi?
Na sva ova pitanja Henry Jenkins, koji se bavi komparativnim studijama medija, odgovara odlučnim „NE“. On smatra da su video-igre novi oblik umetnosti, preciznije rečeno popularne kulture, koji se još uvek masovno odbacuje i ne priznaje. „Došlo je vreme da igrama priznamo važnu ulogu u formiranju estetskog senzibiliteta XXI veka. Njihova sveprisutnost je činjenica koja se potcenjuje. Video-igre danas zaista oblikuju ukus budućih generacija, ali na njih više nisu „imuni“ ni sredovečni akademici, umetnici ili intelektualci“, objašnjava Jenkins.
On nas podseća i na jedan esej objavljen davne 1925. godine koji nosi ime „The Seven Lively Arts“, a koji je izazvao dosta bure u tadašnjim američkim intelektualnim i akademskim krugovima. Pisac eseja Gilbert Seldes je tada zauzeo jedan radikalni stav, ističući da glavni američki doprinosi umetnosti i kulturi potiče iz popularnih formi kao što su džez, brodvejski mjuzikli, holivudski filmovi i strip. Danas su sve ove forme prihvaćene kao ravnopravni oblici umetničke ekspresije, a Jenkins ističe da su i video-igre u poziciji nekada odbacivanih formi kojima nije priznavana umetnička vrednost. Poređenja koja on izvodi između nekadašnjeg nemog filma i današnjih igara su sasvim na mestu, i vrlo je verovatno da će neke buduće generacije gledati Laru Kroft u akciji, kao što mi to činimo sa Čarli Čaplinom ili Lilijen Giš. Drugim rečima, video-igre će postati legitiman deo kulturne tradicije i priznata forma.
Jenkins vršeći dalja poređenja, ističe da su prvi nemi filmovi bili zasnovani na fizičkoj ekspresiji i efektima zasmejavanja i uzbuđivanja, onako kako to rade današnje igre. Vremenom film je bio obogaćivan emotivnim i misaonim sadržajima, „jeftini“ efekti ili fizička ekspresija su zamenjivani psihološkim produbljivanjem radnje i likova, ozbiljni životni problemi su sve češće bili tema filmske umetnosti. Zaključak koji on izvodi je da će se sličan proces desiti i igrama, koje danas mogu samo da nam podignu nivo adrenalina, ali će nas u budućnosti mnogo više emocionalno angažovati i terati na razmišljanje.
Teško je danas reći u kom će se tačno pravcu razvijati igre i da li će slediti put filmske umetnosti. Možda će naracija biti potisnuta u drugi plan, a igre će imati više zajedničkog sa arhitekturom ili plesom. Problem koji Jenkins vidi nije u sferi eksploatacije nasilja, već u banalnosti i površnosti koja još uvek karakteriše igre. Ali programeri i dizajneri, scenaristi i animatori već formiraju svoju estetiku i traže nove puteve, koristeći ovaj medij koji, više nego ijedan pre njega, pruža mogućnosti interakcije i slobode korisnika/gledaoca/uživaoca.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com