Slike pod nazivom Ukijo-e (slike prolaznog, plutajućeg sveta) predstavljaju jedinstvenu baštinu japanske umetnosti koja je nastala još u vreme 17-18. veka, kada su se negovale tradicionalne konfučijanske vrednosti i stroga feudalna disciplina. U pitanju je umetnost koja prvenstveno počiva na izradi crteža za grafike u boji. Termin se ne odnosi samo na umetnost već na neki način oslikava određeni način života, uživanje u njemu, prolaznost vremena, pitanje smisla, ono što je trenutno aktuelno – prikazivanje života u sadašnjem trenutku.
U vremenu kada su se nametnule kao dominantni oblik japanskog slikarstva, obični ljudi su tražili zadovoljstva u kvartovima za zabavu, pozorištima, ali i među kurtizanama, što su sve bili česti motivi koji su na crtežima prikazivani. Prelepe žene, glumci iz kabuki pozorišta (koje je mešavina muzike i plesa), raskošni kostimi, prizori iz legende i istorije. Vremenom omiljena tema postaje slikanje pejzaža, biljaka i životinja. U toj fazi počeo je da bude primetan i uticaj sa zapadnjačkog slikarstva koji se može videti u odnosu prema perspektivi, igri boja, postignutom stepenu realizma. Nije ni čudo što je ovaj oblik slikarstva ostavio utisak na brojne slikare sa Zapada kao što su Dega, Lotrek, Van Gog.
Mnogi su pisali o nastanku i usavršavanju ove japanske tehnike drvoreza u boji, a među njima je i Edvard F. Strejndž, čije delo "Hokusai", pored opisa tehnike drvoreza u boji i najznačajnijih zbirki i radova, prati i preko stotinu reprodukcija u boji. I upravo one najupečatljivije pokazuju zbog čega se ova umetnost svrstava u sam vrh ne samo japanskog već slikarstva uopšte.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com