Nakon što je američki tehnički komitet ISO 639-2, sa sedištem u Kongresnoj biblioteci u Vašingtonu, odbio kodifikaciju crnogorskog jezika, sa obrazloženjem da je u pitanju jedna od varijanti srpskog jezika, profesor dr. Milenko A. Perović, jedan od tvoraca Pravopisa, kaže da je crnogorski jezik nešto najvrrednije što su Crnogorci ikada kolektivno stvorili.
„Svojim svetonazornim, filozofskim, leksičkim, semantičkim, semiotičkim, sintaktičkim i pragmatičkim mogućnostima – izbrušenim u istorijskim jezičkim radionicama crnogorskog naroda – naš je jezik mogao biti po meri Njegoševog genija“, kaže Perović za podgoričke Dnevne novine.
Inače, na današnji dan 2009. godine – crnogorskoj javnosti predstavljeni su Pravopis i Gramatika, što je, kako kaže profesor Perović, bio dokaz da Crna Gora nije jezički mrtva.
Perović kaže da se iz godine u godinu, sve snažnije i sve upornije – naročito u većini elektronskih medija sprovodi „katastrofalna jezička antipolitika“, čija su bitna obeležja: opšta ekavizacijska okupacija prostora javne ječi, progon akcenatskog sistema crnogorskog jezika, neodoljivo nametanje „duha“ i govora tzv. „Ibarske magistrale“, nasrtanje ekavicom na obrazovni sistem Crne Gore (počev od predškolskih ustanova, pa naviše).
Govoreći o Pravopisu crnogorskog jezika, čiji je Perović jedan od tvora, kaže da je taj prvi zvanični Pravopis crnogorskoga jezika značio pobunu protiv svih crnogorskih samozaboravljanja, ukorenjivanja kompleksa inferiornosti i negiranja da Crnogorci imaju svoj jezik, tradiciju, istoriju, kulturu, versko biće.
„Pravopis je moćni dokaz da Crna Gora nije duhovno ni jezički propala“, naveo je i dodao:
„Velikosrpski rad na rascrnogorčivanju Crnogoraca svoj magistralni smer uvek je imao u strategiji uveravanja Crnogoraca da im je jezik arhaičan i bezvredan, čak i “nepostojeći“. Glavni nosioci toga rada nimalo nisu marili da će biti uhvaćeni u protivurečju, jer istovremeno negiraju postojanje crnogorskog jezika te prisvajaju i posrbljuju sve moćne duhovne tvorevine nastale na tom “nepostojećem“ jeziku. Mnogi Crnogorci su interiorizirali njihov podli nagovor i s generacije na generaciju počeli prenositi mitologem o “nepostojećem jeziku“. Neki među njima su vlastiti jezički suicid kukavno naplaćivali u Beogradu, Novom Sadu, Titogradu, Podgorici i Nikšiću. Sa suicidom u jeziku ide odbacivanje ličnog i nacionalnog identiteta i dostojanstva. Tako su oni prihvatali inferiornost nikogovića kojima “svaka tica može promenit pravac“.
Perović kaže da su tako nastali “moderni” Crnogorci koji sebe preziru, pa čak i svoja prezimena akcentuju tuđim akcentima.
Mučno je, kaže Perović, njihovo stropoštavanje preko ruba pameti sameravati s istinskom vrednošću našega jezika.
„Crnogorski jezik je najvrednije što su Crnogorci ikada kolektivno stvorili. Svojim svetonazornim, filozofskim, leksičkim, semantičkim, semiotičkim, sintaktičkim i pragmatičkim mogućnostima – izbrušenim u istorijskim jezičkim radionicama crnogorskoga naroda – naš je jezik mogao biti po meri Njegoševog genija“, naveo je Perović.
Prema njegovim rečima, crnogorski jezik jedino ne valja današnjoj politikantskoj i neznalačkoj poluinteligentskoj skorojevini i „medijskoj“ klateži koja sa svih strana silovito i planski, dvadesetčetvorosatno s većine tzv. medija zapljuskuje Crnu Goru omrazom prema njemu.
„Ta “lingvistička“ ohlokratska klatež odbacuje brilijantsku dijademu crnogorskog jezika, da bi svoju imbecilnost zakitila bezvrednim i odvratnim đinđuvama s poznatih jezičkih buvljih pijaca“, naveo je Perović i podsetio da, kada je crnogorski jezik ustavno normiran kao službeni jezik, politička nomenklatura odlučila na sledeći korak koji je najavljivao strategijski osmišljenu i provodivu jezičku politiku.
Njeno prvo delo bila je standardizacija crnogorskog jezika, podsetio je i dodao da je nomenklatura uzdržano reagovala na normu crnogorskog jezika koju je utvrdila Komisija kojom sam rukovodio.
„Njen veći dio nije ni imao jasnu svest o biću crnogorskog jezika. Njenom kolebanju doprinijela je i činjenica da su velikosrpski krugovi u Beogradu, kao i u Crnoj Gori „na nož“ dočekali standardizaciju. Njihove patološke reakcije bile su znak spoznaje da normirani crnogorski jezik implicira oproštaj od imperijalnog sna o “srpskoj Crnoj Gori”, rekao je, između ostalog, Perović.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com