Zapadni Balkan je nedovršen posao u Evropi, dok je Rusija glavna prijetnja procesu pomirenja u regionu, tvrdnje su potpredsjednika američkog Atlantskog savjeta Dejmona Vilsona, iznijete u intervjuu podgoričkoj „Pobjedi“, kojim je u najkraćem obrazložio pozicije NATO u odnosu na procese na Balkanu.
Vilson je odnose Srbije i Crne Gore ocjenio kao „komplikovane“, uz poruku da Srbija i Crna Gora treba da budu „prirodni partneri i saveznici“, ali u okviru NATO i EU, dok je kao glavni remetilački faktor označio — Moskvu.
„Samo Rusija ima interes da ometa proces pomirenja i saradnje u regionu. Normalizacija uloge Srbije u regionu, uključujući i putem sporazuma sa Kosovom, doprinijeće uklanjanju barijera i boljim odnosima u regionu“, tvrdi Vilson, uz opasku da odnosi Beograda i Podgorice „zahtijevaju dobru volju, uzajamno poštovanje i prihvatanje suvereniteta svake države“.
Zamjena teza
Za političkog analitičara Boška Vukićevića, Vilsonova izjava o Rusiji kao remetilačkom faktoru u odnosima Srbije i Crne Gore predstavlja klasičnu zamjenu teza, pri čemu Vašington u stvari optužuje Rusiju upravo za onu politiku koju SAD kontinuirano sprovode u regionu poslednje tri decenije.
On dodaje da su nažalost politike američke administracije odlučujuće uticale na izdvajanje Crne Gore iz državne zajednice sa Srbijom, kao i na dramatično pogoršanje odnosa dvije bratske zemlje, nakon formalnog sticanja crnogorske nezavisnosti.
U tome se naročito ističe potez priznanja Kosova, kada je Podgorica pod američkim pritiskom svjesno prigrlila politiku podrivanja suvereniteta Beograda u južnoj srpskoj pokrajini.
„Nema sumnje da je američka strategija suzbijanja ruskog uticaja na Balkanu doprinijela ideološkom i nacionalnom preobražaju crnogorskog režima i njegovom prihvatanju dukljanske i antisrpske ideologije“, naglašava Vukićević za Sputnjik i dodaje da se čak i takav antisrpski režim u Podgorici ne bi osmjelio da samostalno donese odluku o priznavanju lažne države Kosovo, da nije bio izložen žestokom pritisku američke administracije.
„Čak je i aktuelni crnogorski premijer Marković priznao da je takvu odluku montenegrinski režim donio, uprkos protivljenju 80 odsto građana Crne Gore, te iako je dati čin pripisao ’vizionarstvu‘ rukovodstva, jasno je da se radilo o pukom izvršavanju naređenja inostranih mentora“, kaže Vukićević.
Faktor NATO
Osim priznanja Kosova, koje je uticalo na pogoršanje srpsko-crnogorskih odnosa, maligni uticaj američke administracije se, prema mišljenju našeg sagovornika, naročito ogleda i u uguravanju Crne Gore u NATO, takođe protivno većinskoj volji građana.
„Takvim činom dodatno su pogoršani odnosi Crne Gore i Srbije, dok su crnogorski građani osramoćeni, jer je njihova zemlja postala prva u modernoj istoriji koja pristupa vojnoj organizaciji koja je prethodno bombardovala njeno stanovništvo“, ističe Vukićević.
Taj analitičar nema dilemu da je bez utemeljenja ocjena potpredsjednika Atlanskog savjeta da je Rusija ta koja ometa proces pomirenja u regionu, te da se u stvari radi o klasičnoj podmetačini i zamjeni teza.
„Neosnovanost takve konstatacije je očigledna, ako uzmemo u obzir da Rusija nikada tokom istorije, za razliku od zapadnih zemalja i SAD, nije bombardovala balkanske zemlje, niti je prema njima imala bilo kakve teritorijalne pretenzije. Naprotiv, Rusija je Srbiju i Crnu Goru, i prije njihovog sticanja nezavisnosti tokom devetnaestog stoljeća, vjekovima nesebično i bratski pomagala. Stoga je, kao veliku silu koja je uvijek težila jedinstvu slovenskih naroda na Balkanu, naročito neprimjereno Rusiju optuživati za ometanje procesa pomirenja. Tim prije što su upravo zapadne sile presudno uticale na prethodno izbijanje neprijateljstava između članica bivše Jugoslavije početkom devedesetih godina prošlog vijeka“, zaključuje Vukićević.
(Sputnjik)
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com