Slično kao i svetski poznata Sagrada familija u Barseloni, beogradski Hram Svetog Save večiti je „rad u toku“, koji se nalazi u raznim fazama gradnje više od stotinu godina, piše časopis „Vog“.
Ugledni mesečnik u fokus pažnje svojih čitalaca postavio je priču o Hramu Svetog Save u Beogradu.
Vog donosi opširnu reportažu o nastajanju najvaće pravoslavne bogomolje na Balkanu.
„Plan za Hram predstavljen je 1893. godine, na mestu izabranom zbog važnosti u životu prvog srpskog arhiepiskopa. Rođen kao u kraljevskoj porodici krajem 12. veka, Rastko Nemanjić odrekao se krune još u mladosti zarad života u službi religije. Pobegao je noću na Svetu Goru, gde je postao monah i dobio ime Sava i posvetio svoj život razvoju srpske crkve.Njegovi napori doveli su do toga da je postao prvi srpski arhiepiskop, pa ima logike da se Hram Svetog Save, nakon što su Turci, tokom srpskog ustanka 1594. godine, spalili njegove ostatke na beogradskog brdu Vračar, izdigne na mestu gde je njegov pepeo ostao“, piše Vog.
Renomirani mesečnik piše da je Gradnja Hrama počela je 1935. godine, negde u vreme kada je gradnja Sagrada familije, koja je počela 50 godina ranije, usporena značajno zbog Španskog građanskog rata
„Na prilazu Beogradu, Hram Svetog Save izbija sa vrha vračarskog brda kao dragulj grada. Njegova grandiozno bela mermerna i granitna fasada natkrovljena bakarnom kupolom sadrži tajnu – unutrašnjost drugog po veličini pravoslavnog hrama na svetu većinom je nedovršena. Slično kao i svetski poznata Sagrada familija u Barseloni, beogradski Hram Svetog Save večiti je „rad u toku“, koji se nalazi u raznim fazama gradnje više od stotinu godina“ piše časopis „Vog“.
U tekstu se navodi da su politika i rat usporili gradnju Hrama baš kao u Španiji.
„Drugi svetski rat doneo je bombardovanje Beograda, što nemačko što savezničko, a radovi su posle toga decenijama zamrli. Tokom rata, unutrašnjost su koristili Nemci, kao parking u početku, a kasnije kao skladište. Srbija je posle rata ušla kao deo socijalističke Jugoslavije, a rezultat toga bio je da je mesto za Hram postalo vlasništvo jugoslovenskih vlasti“, navodi se u tekstu.
Posle rata, komunističke vlasti nisu želele da vrate plac srpskoj crkvi 40 godina. Iskorenjivali su pravoslavnu crkvu. Ipak, posle 40 godina, naš patrijarh je dobio dozvolu da nastavi gradnju. Morao je da pita 88 puta, kaže za Vog Mladen, radnik u Hramu.
Posle raspada Jugoslavije 1991. godine prema tekstu u Vogu, gradnja Hrama je ponovo stala i narednih 10 godina nije nastavljena.
„Mišljenje našeg patrijarha Pavla bilo je da mnogo važnije pomoći ljudima. Imali smo mnogo izbeglica i mnogo ljudi kojima je trebalo pomoći. Zato je odlučio da se ponovo stane sa gradnjom, pa su radovi nastavljeni tek 2000. godine“, kaže Mladen. Mladen.
U tekstu se dalje navodi da je „od 2000. godine gradnja je počela i bila finansirana od donacija konzorcijuma najvećih srpskih kompanija, ali i sitnim donacijama običnih ljudi“.
„Uprkos tome što je spoljašnjost zgrade završena 2004. godine, samo jedan korak unutra otkriva koliko još posla ostaje da se uradi. Za prosečno oko, centralna odaja tek je nešto više od betonske hale, sa okolnim ciglanim zidovima i stubovima.Galerija u levom delu zdanja služi kao kapela, u kojoj kombinacija trenutne i stalne ikonografije ukrašava prostor. Ipak, u dnu besprekornog mermernog stepeništa leži zadivljujuća podzemna kripta“, navodi se u tekstu.
Ogromna prostorija sija od kitnjastih zlatnih lustera, staklenih mozaika od Murano stakla apsolutno zapanjujućih freski, piše Vog.
(Tanjug)
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com