U srednjovekovnom gradiću na jugu Francuske, kripta ispod bazilike skriva jedan od najpoznatijih svetskih ljudskih ostataka, lobanja i kosti za koje se priča da pripadaju Isusovoj pratilji Mariji Magdaleni. Sada su naučnici i umetnici koristili ostatke kako bi rekonstruisali kako bi ova žena izgledala da je živa. Rekonstrukcija lica temelji se na računarskom modelisanju lobanje i prikazuje ženu sa šiljastim nosom, visokim jagodicama i okruglim licem. Za one koji veruju da su to kosti Marije Magdalene, ovo je lice jedne od najzanimljivijih žena katoličke crkve. „Nismo sigurni da je to prava lobanja Marije Magdalene“, kaže Filip Šarlijer za National Geographic, biološki antropolog sa Univerziteta Versaj. „Ali bilo je vrlo važno izvući je iz anonimnosti.“ Šarlijer je obavio rekonstrukciju sa Filipom Frošom, vizuelnim forenzičarom.
Čudesna priča o Isusovoj supruzi: Prvi dokazi nisu krivotvorina
Marija Magdalena hiljadam godina je kontroverzna figura. Počevši od petog veka, prikazivali su je kao prostitutku, a popularne nedokazane teorije takođe su je prikazivale kao Isusovu ženu. U intervjuu za National Geographic iz 2004. godine, profesorka Karen King u Harvardu, objavila je da jedini konkretni dokaz Magdalenine uloge upućuje na nju kao sledbenica Isusa. U to vreme, Kingova je tvrdila da je Magdalena možda odigrala ključnu ulogu u razvoju ranih temelja hrišćanstva. Glasine da su njeni ostaci bili na jugu Francuske dobila je na popularnosti 1279. godine, piše Rebeka Mekarti u knjizi Poreklo magdalenskih praonica. Od tada, Mekarti je napisala, njeni ostaci su „pronađeni“ u najmanje pet drugih regija. Uprkos neosnovanim dokazima o tome šta se dogodilo Mariji Magdaleni, Froš i Šarlijer želeli su da otkriju lice iza lobanje iz Sv. Maksimina.
Antičko groblje Filistejaca moglo bi da reši veliku misteriju Biblije
https://www.youtube.com/watch?v=PMxqRFZWrK4
Spomenuti naučnici su zainteresovani za lobanju već tri godine kada je Froš bio na jugu Francuske da radi na rekonstrukciji lica za drugu lobanju. Otišao je u obilazak malog grada i, dok je obilazio baziliku, istraživao je kriptu gde se lobanja nalazi iza stakla. Budući da je lobanja zadnji put proučavana 1974. godine, stakleno kućište u kom je smešteno zaključano je. Istraživači su taj problem zaobišli uzimanjem više od 500 fotografija koje su pokazivale različite uglove lobanje. Na temelju tih fotografija, bili su u stanju da stvore 3-D model lica koji je pokazao karakteristike kao što su veličina lobanje, jagodice i struktura kostiju. Iz tih informacija uspeli su da otkriju da je lobanja pripadala ženi koja je umrla u svojoj 50 godini i koja je bila sredozemnog porekla. Oblik nosa određen je pomoću trigonometrijskih mera temeljenih na karakteristikama koje su u skladu sa godinama, polom i nacionalnošću lobanje, prenosi Express.
Fotografije kose pronađene na lobanji pokazale su da žena ima tamno-smeđu kosu, a ton kože određen je na temelju tonova koji se tipično vide u mediteranskim ženama. Vrsta gline koja se istorijski koristi za sprečavanje ušiju takođe je vidljiva na niti kose. Neke osobine, kao što su težina i izraz lica, bile su podložne interpretaciji Froša i Šarlijera. Prema Frošu, njihov proces se razvija na temelju forenzičkih tehnika koje je razvio američki FBI i obično se koristi u istragama zločina. U budućnosti, Šarlijer bi želeo da provede više istraživanja sa lobanjom van zaštitnog stakla. Tehnike kao što je datiranje ugljenika, koje mogu da utvrde doba artefakta, mogu da se izvedu samo uklanjanjem malih delova lobanje a to Katolička crkva nije dopustila.
On September, 8 will be presented the reconstitution of the face from the so-called skull of Maria-Magdalena (https://t.co/PJUYKdYH7E) pic.twitter.com/pmzqCUbfg8
— Philippe Charlier (@doctroptard) August 31, 2017
Drevni kosturi izazivaju jezu, ali ljudi plaćaju da ih vide
Takođe se nada da će jednog dana provesti DNK testove na ostacima kako bi se utvrdilo geografsko poreklo. I Šarlijer i Froš tvrde da su istraživanja sprovedena nezavisno od crkve i akademskog istraživanja, ali su slike podelili sa verskim vođama u gradu, za koje kažu da su zadovoljni rekonstrukcijom. Mogućnost rada na tako poznatoj osobi, kaže Froš, „bio je vrlo emotivan posao za nas“.
Dok istraživači za sada imaju samo lice, nadaju se da će jednog dana rekonstruisati celo telo na temelju bedra i rebra, povezanih sa lobanjom.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com