Cunjavci se od pasa ptičara razlikuju po tome što ne stoje ispred divljači, ne markiraju je, već je traže cunjajući. U neprekidnom su pokretu tamo-ovamo i usput traže lovinu.
Miris divljači vuče ih u svaki grm, gustiš i rastinje. Na taj način oni pretraže svaki kutak u lovištu. Lovcu pružaju mogućnost da gađa podignutu divljač koja poleće iz raznih gustiša u koje bi retko koji pas ptičar zašao. Za lovce koji vole lov bez žurbe mogu da učine dosta toga i pruže pravo lovačko uživanje.
U ovoj grupi pasa ima ukupno deset vrsta: klamber španijel, engleski poljski španijel, irski španijel, engleski špringer španijel, veliki špringer španijel, saseški španijel, engleski koker španijel (u prvoj rasi ima tri varijeteta, a to su: crni, riđi i višebojni), američki koker, holandski španijel i nemački prepeličar. U našim krajevima najčešće se mogu videti engleski koker španijeli i engleski špringer španijeli.
Lepi su i veoma umiljati, pa se često drže u kući i ne koriste za lov. Gaje ih ljudi koji vole okretnog, živahnog i sportskog psa. Ovi psi su veoma otporni na razne bolesti, ali traže posebnu negu. Najvažnije od svega je da se dovoljno kreću. Ipak, mora se paziti da se ne premore. Cunjavci imaju dugačku dlaku, na koju se hvata čičak i drugo semenje korovskih biljaka, što im smeta, pa je od izuzetnog značaja da ih vlasnik redovno čisti i četka. Održavanje lične higijene je presudno. Uz brigu i negu, ovi mili ljubimci biće pravi ukras i razonoda svom vlasniku. Veoma su privrženi i mogu se držati čak i u stanu.
Standard pasa iz ove grupe utvrđen je veoma kasno. Za koker španijela, na primer, standard je utvrđen tek 1948. godine, iako se zna da španijeli imaju vrlo staro poreklo. Razumljivo je da današnji španijeli ne liče na svoje pretke. Po poreklu, špringer španijel je stariji od kokera, koji je nastao ukrštanjem prastarog špringera sa jednim malim španijelom. Za kokere se kaže da su među najlepšim iz ove grupe pasa, bilo da su riđi, boje mahagonija ili višebojni.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com