Bubanj je jedan od najstarijih muzičkih instrumenata. Prema nekim istorijskim podacima, ovaj instrument nastao je oko 6.000. godine pre naše ere, a po izgledu je bio sličan današnjoj varijanti. Mali cilindrični bubnjevi bili su često korišćeni u drevnoj Mesopotamiji oko 3.000. godine pre naše ere. Nekoliko crteža pronađenih na zidovima pećina u Peruu pokazuju bubnjeve u koje udaraju vojnici prilikom ceremonija i svečanosti.
Od svog nastanka bubanj je korišćen u različite svrhe, a tek u novije doba upotrebljava se u muzici kao prateći instrument. Pre više hiljada godina lupom bubnjeva prethodnica je najavljivala polazak ratnika u osvajačke pohode, a udarcima o bubanj označavan je i početak verskih rituala i raznih svetkovina.
Izgled ovog instrumenta nije bitno menjan kroz vekove u kojima je opstajao. U početku je preko šupljeg drveta prevlačena životinjska koža koja je rastezana i zatezana preko šupljine. Udarcima o ovu svojevrsnu membranu dobijan je potmuli zvuk koji je glasno odzvanjao. Bubanj je bio omiljen među američkim Indijancima, koji su koristili ovaj instrument prilikom raznih obreda. Oni su upotrebljavali drvenu konstrukciju u kojoj je zvuk stvaran udarcem o kožu zategnutu preko šupljine. Udarcima o bubanj najavljivan je početak ceremonija koje su vodili vračevi. Ovaj insrtument bio je popularan i među afričkim crncima, koji su bubanj koristili i u ritualima i kao muzičko sredstvo.
Početkom prošlog veka bubnjevi se pojavljuju kao nerazdvojni deo muzičkog orkestra, pa jedan drveni doboš postepeno zamenjuje više bubnjeva povezanih u celinu. S vremenom, umesto drveta, bubanj počinje da se pravi i od drugih materijala, pa i od plastike i platna. Oko 1930. godine u Nju Orleansu pojavljuju se bubnjevi različitih veličina i oblika koji su proizvodili različite zvuke dajući melodiji posebnu čar. Od tog perioda ovaj udarački instrument postao je neizostavni segment muzičkog orkestra, a svoju popularnost sačuvao je do današnjih dana.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com