„Micubiši“ ostao vlasnik ostrva kraj Nagasakija, i pored svih užasa koje ovo mesto nosi, piše Express.
Oko 14 kilometara od grada Nagasakija nalazi se napušteno ostrvo, bez stanovnika, ali bogate istorije. Ostrvo Hašima, nekad meka podmorskog iskopavanja uglja, bio je ilustrativni prikaz japanske brze industrijalizacije. Također, poznat kao Gunkanjima (što znači „Ostrvo ratnih brodova“) zbog sličnosti s japanskim bojnim brodom, ostrvo je od 1887. do 1974. funkcionisalo kao pogon za ugalj.
Nakon što su rezerve uglja počele da se troše, a nafta počela da ga zamjenjuje, rudnici su se ugasili i ljudi su otišli. Ostalo je pusto narednih skoro 30 godina, ali kako su se napušteni betonski zidovi rušili i cvetala flora, počelo je da privlači pažnju onih koji su bili zainteresovani za istorijske ruševine.
Prošlost ovog mesta, međutim, nije tako jednostavna.
Istorija Hašime mračna je, s obzirom na to da je tokom Drugog svetskog rata japanska ratna mobilizaciona politika iskorišćavala angažovane korejske civile i kineske ratne zarobljenike kao prinudne radnike. Procenjuje se da je na ostrvu između tridesetih godina prošlog veka i kraja Drugog svetskog rata umrlo više od 1.000 radnika, od posledica loših uslova rada, neuhranjenosti i iscrpljenosti. Zbog svog istorijskog značaja, 2015. godine zaštićeno je od strane UNESCO-a, kao turističko mesto.
Ugalj je prvi put otkriven na ostrvu početkom 19. veka. U pokušaju da sustigne zapadne kolonijalne sile, Japan je ušao u fazu brzog industrijskog razvoja počevši od sredine 1800-ih baš zahvaljujući resursima sa ostrva Hašima. Nakon što je Micubiši kupio ostrvo 1890. godine, fabrika je razvila „morske zidove“ i počela sa vađenjem uglja iz mora, što je prvi takav poduhvat u Japanu.
Godine 1916. izgrađen je stambeni blok na sedam spratova, prva japanska zgrada od armiranog betona, za rudare. Kako bi se zaštitili od tajfuna, čvrst beton je korišćen za stvaranje stambenih kompleksa, škole i bolnice za rastuću zajednicu. Dok je dobro poslovao kao rudnik uglja, Hašima bio je dom hiljadama stanovnika. Godine 1959. dosegao je svoj vrhunac od 5.259 stanovnika. Šezdesetih godina prošlog veka rudnici uglja širom zemlje počeli su da se zatvaraju, jer je ovu sirovinu zamenila nafta. Godine 1974. Micubiši je zauvek zatvorio rudnike.
Naravno, kad su operacije prestale, i ljudi su otišli. Za samo tri meseca ostrvo je ispražnjeno. Budući da niko nije ostao da održava građevine, mnoge su se s vremenom srušile i pretvorile u obrasle poluruševine. Micubiši je i pored svega zadržao vlasništvo nad ostrvom.
Ostrvo i njegovi stambeni kompleksi otvoreni su turistima 2009. godine. Jedinstveno uređenje, posebno gustina nagomilanih zgrada koje su nagrizane korozijom soli iz morske vode koju je nanosio vetar, učinilo ga je popularnim odredištem. Naučnik Takafumi Noguči je, zajedno s timom, 2011. godine počeo da istražuje ostrvo kako bi došao do zaključka na koji način se mogu spasti građevine.
Uprkos rastućem interesovanju, i tome što se pojavilo na velikom platnu, uključujući i „Skajfol“ – sagu o Džejmsu Bondu, velika većina ostrva ostala je zabranjena za posetioce, budući da su potrebna velika ulaganja kako bi sigurnost bila obezbeđena.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com