Veliki problem pri projektovanju softvera i softverskih proizvoda je nepoznavanje i neprimenjivanje egzaktno zasnovanih metodologija. Rezultat ovakvog načina rada je „kreiranje“ lošeg softverskog proizvoda, vrlo lošeg kvaliteta, koji smanjuje ugled informatičke profesije uopšte. Ovaj način kreiranja je najčešće stihijski, zasnovan na intuiciji, nekom iskustvu i razumu. Najveći broj naših projektanata i programera radi ovako, tako da imamo proizvode neodgovarajućeg kvalitativnog nivoa. Uslov za uspešno bavljenje i profesionalni rad je sistematska primena teorijskih znanja i metodologija.
Pre ulaženja u samu teoriju projektovanja softvera definisaćemo neke termine, kao prvi postavlja se termin softverski proizvod. Softverski proizvod za masovnu upotrebu je skup programa, datoteka i odgovarajuće dokumentacije, namenjen realizaciji određenih zadataka. Istovremeno možemo da definišemo i termin Softver, koji je sve ovo što čini i softverski proizvod, ali samo bez dokumentacije. Sledeći termin je softversko inženjerstvo, koji je prvi put upotrebio i formulisao Franc Bauer, 1968. godine na konferenciji naučnog komiteta NATO-a. Inače, skup je organizovan zbog tadašnje krize u razvoju softvera, a sama kriza je nastala zbog treće generacije računara (IBM serije 360, 370) gde je ustanovljeno da hardver brže napreduje nego softver (trenutno se razvoj softvera nalazi u sličnoj krizi). Tih godina u razvoju softvera nije bilo nikakve teorijske osnove, a ova naučna konferencija je imala je tri cilja:
- razvijanje kvalitetnijeg softvera
- da se ubrza razvoj softverskih proizvoda (neki razvojni projekt su se odužili na više od godinu dana)
- da softver bude što jeftiniji i ekonomski isplativiji.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com