Hipoteza o korišćenju naftnih derivata u procesu mumificiranja u Starom Egiptu nedavno je odbačena. Bez obzira na bogatstvo regiona naftom, Egipćani su primenjivali druge metode, i upotrebljavali biljna ulja, smolu i pčelinji vosak, koji su i tajna digovečnosti mumija.
Analizu uzoraka mumija iz britanskih muzeja sproveli su naučnici Ričard Everšed (Richard Evershed) i Stefan Bakli (Stephen Buckley), sa Univerziteta u Bristolu, koji su proučavali 13 mumija, starih između 4.000 (vreme vrhunca Egipatskog Carstva) i 2.000 godina (doba Rimskog Carstva). Rezultati su pokazali da su tadašnji stručnjaci odlično poznavali antibakterijska svojstva supstanci koje su upotrebljavane, pri čemu, najverovatnije, nisu bili svesni postojanja bakterija, ali su bili svesni pogubnosti dejstva vode, tj. njene uloge u truljenju.
Smole koje su upotrebljavali potiču od kedrova, čempresa i borova, kojih je u to vreme bilo u izobilju u ovom regionu. Neke od smola se vremenom stvrdnu, i stvaraju glazuru koja čuva mumificiran leš. Taj postupak, pokazuje istraživanje, vremenom je usavršavan, pa neke od mlađih mumija izgledaju kao prelakirano drvo. U početku su pravo na balsamovanje imali samo pripadnici vladajućih klasa, da bi se kasnije proces komercijalizovao, i bio dostupan svima koji mogu da plate. Za one sa većim mogućnostima, mumificiranje je bilo detaljno i kvalitetno, dok se za manju cenu moglo dobiti i delimično, kratkotrajnije rešenje.
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com